Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

10 ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ


10 ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ

Πολλές φορές οι γονείς και ειδικά οι μαμάδες νομίζοντας ότι φέρονται σωστά στα παιδιά τους, από την υπερβολική τους αγάπη κάνουν λάθη. Είτε είναι υπερπροστατευτικές προς το παιδί, είτε του κρύβουν την αλήθεια για να μην το στεναχωρήσουν, είτε, είτε, είτε... Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη, επισημαίνει τα λάθη που κάνουν οι περισσότερες μανούλες. Τσεκάρετέ τα και προσπαθήστε να τα αποφύγετε... Κυρίως αν είστε νέες μανούλες.


1. Υπερπροστατεύουν σε βαθμό εξάρτησης τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να γίνονται άβουλα και αδρανή.

2. Ανησυχούν υπερβολικά για το οποιοδήποτε απόλυτα φυσιολογικό γεγονός και μεταδίδουν το άγχος τους στα παιδιά κάνοντάς τα ανασφαλή.

3. Ενδίδουν με μεγάλη ευκολία στις πιέσεις των παιδιών και τους κάνουν τα χατίρια, οπότε κι εκείνα με τη σειρά τους γίνονται χειριστικά.

4. Νιώθουν αισθήματα ενοχής και ανεπάρκειας (χωρίς λόγο), τα οποία εξισορροπούν με υπερπροσφορά υλικών αγαθών που δημιουργούν τάση για υπερκατανάλωση.

5. Επιμένουν σε ασήμαντα θέματα π.χ. αν θα φάει αρακά, αλλά αφήνουν απαρατήρητα σημαντικά όπως σεβασμό στα ζώα ή στο περιβάλλον ή δεν σπαταλάμε το νερό, κλπ.

6. Μιλούν στα παιδιά με υποκοριστικά ακόμη κι όταν έχουν μεγαλώσει και τα καθηλώνουν σε βρεφικό στάδιο, αντί να τα προωθήσουν να μεγαλώσουν και να ανεξαρτητοποιηθούν.

7. Χρησιμοποιούν συγκρίσεις π.χ. κοίτα το ξαδερφάκι σου, τι ωραία που τρώει και ρίχνουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού.

8. Λένε πράγματα που δεν εννοούν π.χ. "δεν σ’ αγαπάω", "θα φύγω και θα μείνεις μόνο σου", μπερδεύοντας και ενοχοποιώντας το παιδί.

9. Κρύβουν από τα παιδιά την αλήθεια, τάχα για το καλό τους, διαταράσσοντας τη σχέση εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας που πρέπει να υπάρχει μεταξύ τους.

10. Χρησιμοποιούν τιμωρίες αντί να επιβάλλουν συνέπειες, δημιουργώντας φόβο αντί σεβασμού και πονηριά αντί υπευθυνότητας.

Καλό είναι αυτές τις συμβουλές να τις εντάξετε στη ζωή σας και όταν πάτε να κάνετεκάτι από τα παραπάνω... να σκέφτεστε τις συνέπειες! 


ΠΗΓΗ: TLIFE.GR

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ


Η αντίληψη, η ικανότητα απομνημόνευσης, οι κινητικές του δεξιότητες, η αυτοεξυπηρέτηση, η ομιλία του, σε αυτή την ηλικία όλα σημειώνουν βελτιώσεις που θα μας αφήσουν κατάπληκτους. Ειδικά στον τομέα της σκέψης και της λογικής, τα πράγματα προχωράνε και βελτιώνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Σώμα
Η ανάπτυξη του παιδιού στην ηλικία των 5-6 ετών συνεχίζεται, οι σωματικές του αναλογίες ομαλοποιούνται και το σώμα του παιδιού αρχίζει πια να παίρνει τη μόνιμη μορφή του. Μάλιστα, υποστηρίζεται ότι οι διαστάσεις του σώματος του παιδιού, στο τέλος της νηπιακής ηλικίας, είναι ένας σχετικά αξιόπιστος δείκτης για την τελική σωματική διάπλαση στην ώριμη ηλικία. Στο 6ο έτος, ο κορμός και τα κάτω άκρα του παιδιού έχουν το ίδιο μήκος.
Κίνηση 
Το παιδί των 5 έτων έχει σταθερότητα στις κινήσεις του, πολύ καλό συντονισμό των κινήσεων των διαφόρων μελών του, μεγάλη επιδεξιότητα στα χέρια και εντυπωσιακό έλεγχο των λεπτών κινήσεων. Ας δούμε τι μπορεί να καταφέρει με σύμμαχο τα παραπάνω. Μπορεί λοιπόν να αντιγράφει γράμματα που βλέπει, αλλά και να γράφει με κεφαλαία γράμματα, να κινεί τα δάχτυλά του χωριστά, να χρωματίζει μέσα στο περιθώριο χωρίς να ξεφεύγει ιδιαίτερα, να ξύνει τα μολύβια του, να αντιγράφει πολύπλοκα σχέδια, να κόβει ένα χαρτί στο περίγραμμα που έχει ορισθεί και να γράφει το όνομά του πάνω στην γραμμή του τετραδίου. Οι κατακτήσεις του φαίνονται και στο παιχνίδι του παιδιού των 5 ετών. Μπορεί λοιπόν να ισορροπεί, να χοροπηδάει από το ένα πόδι στο άλλο, να κάνει κούνια μόνο του, να ανεβοκατεβαίνει στην τσουλήθρα, να παίζει ποδόσφαιρο ή άλλα αθλήματα, να χειρίζεται πολύ καλά την μπάλα και να την πιάνει με το ένα χέρι, να παίζει σχοινάκι ή ρακέτες, να κάνει ποδήλατο με δυο ρόδες, να κολυμπά, να κάνει πατίνι, μονόζυγο κ.α.  Οι κατακτήσεις στον κινητικό τομέα του παιδιού βρίσκουν εφαρμογή βεβαίως και στην αυτοεξυπηρέτησή του που σημαίνει ότι το παιδί θα μπορεί να ντύνεται μόνο του επιλέγοντας μάλιστα ρούχα ανάλογα με τις εξωτερικές καιρικές συνθήκες, να διασχίζει δρόμους με μεγάλη προσοχή, να ετοιμάζει απλά γεύματα, να χρησιμοποιεί το μαχαίρι, να κάνει μπάνιο μόνο του (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απαιτείται η δική μας επίβλεψη), να δένει τα κορδόνια του, να μεταφέρει αντικείμενα (π.χ να βοηθάει στο στρώσιμο του τραπεζιού) κ.α.
Ομιλία και Επικοινωνία
Το παιδί των 5 ετών μπορεί να αποστηθίσει και να πει το νούμερο του τηλεφώνου του, την διεύθυνση του σπιτιού του, ακόμη και ένα ανέκδοτο, μια ιστορία ή ένα γεγονός της καθημερινότητάς του (πχ. Να πει με λεπτομέρειες πώς τα πέρασε στο σχολείο). Οι περιγραφές του αποκτούν όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς μπαίνει στην ηλικία των 5 ετών και προχωράει προς τα 6. Έτσι, μπορεί να περιγράψει ένα αντικείμενο με αναφορές στο σχήμα, το χρώμα, το μέγεθος, τη σχέση του με αντικείμενα που υπάρχουν κοντά του. Οι απαντήσεις που δίνει σε ερωτήσεις που του απευθύνονται είναι αναλυτικές, συγκεκριμένες και λογικές, ενώ θα μπορεί ακόμη και να δώσει ορισμούς σε λέξεις και έννοιες, με αναφορές ακόμη και στα αντίθετά τους. Το παιδί των 5 ετών επίσης αποκτά σαφή έννοια του χρόνου και μπορεί να χρησιμοποιεί σωστά λέξεις που αναφέρονται στα τμήματα του χρόνου (χτες, σήμερα, αύριο, πριν, μετά). Αυτή ακριβώς η ανεπτυγμένη αντίληψη και ομιλία του παιδιού, του δίνει τη δυνατότητα να διατυπώνει ερωτήσεις και να ζητά εξηγήσεις σε πρωτόγνωρα για εκείνο πράγματα και καταστάσεις.

Σκέψη και λογική
Θα δούμε το παιδί των 5-6 ετών να μετράει, να διακρίνει το πολύ από το λίγο, να διακρίνει το δεξί από το αριστερό, να λέει τα γράμματα της αλφαβήτου, να γράφει το όνομά του, να κατηγοριοποιεί αντικείμενα βάσει του μεγέθους τους, να διακρίνει τη σειρά παραταγμένων αντικειμένων (1ο, 2ο, 3ο κοκ), να διακρίνει τα μικρά από τα κεφαλαία γράμματα και να τα αντιστοιχεί μεταξύ τους κλπ.

Κοινωνικότητα
Το παιδί των 5 ετών είναι μια μικρογραφία του ενηλίκου. Αυτό σημαίνει ότι οι παρέες του διευρύνονται και οι συναναστροφές του δεν αφορούν μόνο στο κοινό παιχνίδι. Το παιδί κάνει συζητήσεις με τους συνομηλίκους του αλλά και με τους ενηλίκους του περίγυρού του, μπορεί να εκφράζει τα συναισθήματά του και να κατανοεί τα συναισθήματα των άλλων. Έτσι, μπορεί να παρηγορήσει κάποιον φίλο του, τον αδερφό του ή τον γονέα αν αυτός είναι στενοχωρημένος.  Οι φίλοι του πια δεν είναι εκείνοι που του επιβάλλει η οικογένεια, αλλά επιλέγει από τον σαφώς πιο διευρυμένο κύκλο των υποψήφιων φίλων που γνωρίζει στο σχολείο ή τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Τώρα η κοινωνική του συμπεριφορά, υπό φυσιολογικές συνθήκες, είναι αποδεκτή και σύμφωνη με τους νόμους της ενήλικης ζωής, παίζει και απολαμβάνει το ομαδικό παιχνίδι ενώ μοιράζεται τα παιχνίδια και τα πράγματά του με άλλα παιδιά.

Συναισθήματα
Όσο μεγαλώνει το παιδί, τόσο μεγαλύτερη σταθερότητα και διάρκεια εμφανίζουν τα συναισθήματά του, ενώ από την άλλη έχουν μικρότερη ένταση σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό προκύπτει κυρίως από το ότι το παιδί των 5-6 ετών μπορεί και διαχωρίζει με σαφήνεια τον εαυτό του από τους άλλους. Η ντροπή, η αυτοαξιολόγηση, η περηφάνεια, η ενοχή είναι μερικά από τα συναισθήματα που για πρώτη φορά βιώνει το παιδί των 5-6 ετών, ως αποτέλεσμα του ότι έχει εσωτερικεύσει τους κοινωνικούς κανόνες, τους κανόνες που ισχύουν στο οικογενειακό, το σχολικό, το φιλικό του περιβάλλον (νιώθει υπερηφάνεια όταν οι πράξεις του είναι συμβατές με τους κανόνες και άγχος όταν οι πράξεις του είναι ασύμφωνες). Λόγω της ανεπτυγμένης γλωσσικής ανάπτυξής του, το παιδί μπορεί και εκτονώνει τη συναισθηματική του φόρτιση αυτής της ηλικίας, εκφράζοντας όσα νιώθει λεκτικά. Ο δικός μας ρόλος στη φάση αυτή είναι καθοριστικός, αφού πρέπει να ενθαρρύνουμε το παιδί στο να εκδηλώνει και να εκφράζει τα όσα νιώθει με τα μέσα που διαθέτει (γλώσσα, κινήσεις του σώματος, τόνος της φωνής κλπ.).
Μαρτυρία
«Για να προετοιμάσουμε το παιδί των 5-6 ετών για την είσοδό του στο σχολείο, μπορούμε να εφαρμόσουμε απλές, καθημερινές τακτικές που θα το βοηθήσουν να ενταχθεί ομαλά στην σχολική τάξη και να έχει την πρέπουσα συμπεριφορά μέσα σε αυτήν.
· Κάθε φορά λοιπόν που το παιδί μας ακολουθεί μια οδηγία και την φέρει εις πέρας επιτυχώς, το επαινούμε. Έτσι, θα νιώσει περήφανο για τον εαυτό του, θα αισθανθεί όμορφα και θα θέλει να επαναλάβει την καλή συμπεριφορά για να εισπράξει ξανά τόσο την επιβράβευση, όσο και το ευχάριστο συναίσθημα.
· Μια ακόμη καλή τεχνική είναι να δίνουμε εμείς το καλό παράδειγμα, αδιαλλείπτως. Οι δικοί μας καλοί τρόποι σύντομα θα γίνουν και δικοί του, οπότε θα είναι έτοιμο να τους δοκιμάσει στην πράξη, στην σχολική τάξη!
· Τα επιτραπέζια παιχνίδια, τα παζλ, η ζωγραφική με γέμισμα συγκεκριμένων πλαισίων είναι δραστηριότητες που απαιτούν αυτοσυγκέντρωση. Εκθέτουμε λοιπόν το παιδί μας σε τέτοια παιχνίδια, προκειμένου να ασκήσουμε την αυτοσυγκέντρωση που θα του χρειαστεί στο σχολικό περιβάλλον.
· Τέλος, εξασκούμε τις ακουστικές δυνατότητες του παιδιού διαβάζοντας μαζί του βιβλία της αρεσκείας του. Αφού ολοκληρώσουμε την ανάγνωση, ρωτάμε το παιδί να μας κάνει μια σύνοψη, να μας περιγράψει τους λόγους για τους οποίους προτιμά την συγκεκριμένη ιστορία, τι θα άλλαζε αν είχε τη δυνατότητα κλπ. Έτσι, σταδιακά θα συνηθίσει να ακούει με προσοχή, συγκρατώντας την ουσία».



Πηγή κειμένου : www.babyspace.gr

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΙΛΙΕΣ




ΖΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΟΙ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΟ ΖΩΗ 


Η ευτυχία στην ενήλικο ζωή μπορεί ενδεχομένως να καθοριστεί από την ποιότητα σχέσεων στην παιδική ηλικία-και όχι από την εγκεφαλική ισχύ ή την ακαδημαϊκή απόδοση, υποδεικνύουν Αυστραλοί ερευνητές.
Ο Dr. Victor Fornari, του North Shore-LIJ Health System στο New Hyde Park, δήλωσε ότι αυτό δείχνει ότι υπάρχει σημαντική σχέση μεταξύ της προσαρμοστικότητας ως παιδί και της προσαρμοστικότητας ως ενήλικος. Πρόσθεσε ότι η ακαδημαϊκή απόδοση, μόνη της, δεν αρκεί να οδηγήσει στην ευεξία.
Η εκμάθηση των μυστικών της ‘καλής ζωής’ έχει καθοδηγήσει τα ανθρώπινα κατορθώματα για πολλά χρόνια. Ωστόσο, σύμφωνα με τον ερευνητή Craig Olsson, του Deakin University και του Murdoch Children's Research Institute στη Μελβούρνη, ούτε τα υλικά αγαθά ούτε η ακαδημαϊκή επιτυχία συνδέονται στενά με την ευτυχία.
Αντί να εστιάσει σε κάποιον από αυτούς τους παράγοντες, ο Olsson αποφάσισε να εστιάσει στην αίσθηση συνοχής, σύνδεσης, θετικής αντιμετώπισης και σε θετικές αξίες.
Η ‘συνοχή’ αφορούσε το αν το παιδί αισθανόταν ότι η ζωή του είχε νόημα και μπορούσε να την ελέγξει, η κοινωνική ενασχόληση εξέταζε τη συμμετοχή σε οργανωμένες δραστηριότητες όπως αθλήματα, οι στρατηγικές αντιμετώπισης περιλάμβαναν τη χρήση συναισθηματικής στήριξης και η κοινωνική συμπεριφορά περιλάμβανε αν το παιδί αισθανόταν άξιο εμπιστοσύνης, ευγενικό και αξιόπιστο.
Κάποιος με υψηλή επίδοση στους παραπάνω τομείς θα ήταν άνθρωπος λιγότερο απορροφημένος με το πόσο αισθάνεται και τι μπορεί να κατορθώσει και με περισσότερο ενδιαφέρον για το πώς ζει και τις αξίες που χρησιμοποιεί για να καθοδηγήσει τον τρόπο που σχετίζεται με τον εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο, εξήγησε ο Olsson.
Σύμφωνα με την έρευνα, που παρακολούθησε περισσότερους από 800 Νεοζηλανδούς για 32 χρόνια, από την ηλικία των 3 ετών, τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά σχετίζονταν με μεγαλύτερη ευτυχία στην ενήλικο ζωή. Η έρευνα δημοσιεύεται στο περιοδικό ‘Journal of Happiness Studies.’
Η ανάπτυξη της γλώσσας και η επιτυχία στις σπουδές κατά την εφηβεία είχαν ασθενή σχέση με την ευεξία, ανακάλυψαν οι ερευνητές.
Χρησιμοποιώντας αξιολογήσεις από γονείς και δασκάλους οι ερευνητές όρισαν ως κοινωνική σύνδεση στην παιδική ηλικία το γεγονός ότι κάποιος είναι αρεστός, όχι απομονωμένος και με αυτοπεποίθηση.
Στους εφήβους, η κοινωνική σύνδεση μετρήθηκε από την προσκόλληση σε γονείς, συμμαθητές, σχολείο και έναν στενό φίλο, πλέον της συμμετοχής σε ομάδες και κλαμπ δραστηριοτήτων.
Ο ερευνητής δήλωσε ότι το περιβάλλον παρέχει σημαντικές ευκαιρίες μάθησης για παιδιά και νέους, εξέταση και υιοθέτηση αξιών όπως ευγένεια, πίστη, φροντίδ, που είναι ο συνδετικός κρίκος για τις θετικές σχέσεις κατά τη διάρκεια της ζωής.
Πηγές: ‘Journal of Happiness Studies.’

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012







Λόγια Σοφά



Λόγια Σοφά

«Μη δείχνεις ποτέ στα παιδιά σου ένα αυστηρό πρόσωπο. 

Η γλύκα σου κερδίζει την αγάπη τους. Αν κάνουν κάποιο 

λάθος μάθε τα να το διορθώνουν με τη βοήθεια της 

στοργικής τους μητέρας» ΦΩΚΥΛΊΔΗΣ

Λόγια Σοφά

                 ΓΟΝΕΙΣ

Μην ξεχνάτε να λέτε:
* Μπράβο!
* Δεν πειράζει που δεν τα κατάφερες αυτή τη φορά
* Είμαστε περήφανοι για σένα
* Αρκεί που προσπάθησες
* Θα τα καταφέρεις
* Είσαι σπουδαίο παιδί
* Κανείς δεν είναι τέλειος
* Είσαι μοναδικό
* Δεν ξέρω τι θα ‘κανα χωρίς εσέναv
* Σ’ αγαπώ πολύ
* Έλα να προσπαθήσουμε μαζί
Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Σκεφθείτε καλά – πριν πείτε –
και ποτέ μην ξεστομίσετε:
* Τίποτα σωστό δεν μπορείς να κάνεις!
* Ας ήταν να ‘μοιαζες του… Γιάννη
* Σε σιχαίνομαι!
* Είσαι άχρηστο, ηλίθιο, ανίκανο!
* Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ!
* Δεν είσαι παιδί μου εσύ!
* Φτυστό ο πάππους σου Ο άχρηστος!
* Μ’ αρρώστησες! Θα με πεθάνεις!
* Μακάρι να μην είχες γεννηθεί ποτέ!
* Δεν σ’ αγαπώ!
* Παράτα με!
και αν τυχόν, πάνω στα νεύρα σας,
πείτε κάτι από τα παραπάνω, ζητείστε συγγνώμη
και χαρίστε του μια μεγάααλη αγκαλιά

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ

ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ
Μηχανισμοί ελέγχου της παιδικής επιθετικότητας
Όσο εξαπλωμένη είναι η επιθετικότητα ανάμεσα στα παιδιά άλλο τόσο είναι και οι μηχανισμοί που μπορούν να την περιορίσουν…
Οι ίδιες θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν την επιθετικότητα εντοπίζουν επίσης και τους μηχανισμούς που πιθανόν μπορούν να την ελέγξουν αποτελεσματικά. Τέτοιοι μηχανισμοί μπορεί να είναι οι εξής: η εξέλιξη ιεραρχικών συστημάτων ελέγχου, η χρήση ανταμοιβής και τιμωρίας και η γνωστική εκπαίδευση. (Cole & Cole, 2002).
Σύμφωνα με τις εξελικτικές θεωρίες υπάρχει αλληλεπίδραση ανάμεσα στην επιθετικότητα και στονσχηματισμό ιεραρχιών κυριαρχίας. Ο F.F Stayer και οι συνεργάτες του (1991) επιβεβαίωσαν μια τέτοια σχέση σε παιδιά 3 και 4 ετών σ?ένα νηπιαγωγείο. Εντόπισαν ένα μοντέλο εχθρικών συναλλαγών όπου όταν ένα παιδί ήταν επιθετικό, το άλλο παιδί σχεδόν πάντα έδειχνε υποταγή κλαίγοντας ή υποχωρώντας δημιουργώντας έτσι ένα σχήμα κοινωνικών σχέσεων μέσα στην ομάδα όπου επικρατούσε το πιο επιθετικό παιδί. Καθώς διαμορφώνονται οι ιεραρχίες κυριαρχίας μέσα στο νηπιαγωγείο και τα παιδιά μαθαίνουν την θέση τους στην ιεραρχία αυτή, προκαλούν μόνο εκείνα τα παιδιά που μπορούν να προκαλέσουν εκ του ασφαλούς.
Μία από τις πιο δημοφιλείς πεποιθήσεις για την επιθετικότητα βασίζεται στο συμπέρασμα ότι αν οι επιθετικές παρορμήσεις δεν εκφραστούν με ακίνδυνο τρόπο, συσσωρεύονται εως ότου εκραγούν με βίαιο τρόπο. Οι ψυχολόγοι έχουν ονομάσει αυτή την διαδικασία «κάθαρση» σύμφωνα με τον γενικότερο ορισμό της οποίας, ο  έλεγχος της επιθετικότητας είναι να εκφραστεί πριν δημιουργηθούν προβλήματα (Quanty, 1976), Ωστόσο, υπάρχουν ελάχιστες πειστικές αποδείξεις στην κλινική έρευνα που να υποστηρίζουν τον ρόλο της κάθαρσης ως μέσω ελέγχου της επιθετικότητας.
Άλλη μία ιδιαίτερα διαδεδομένη άποψη για τον έλεγχο της επιθετικότητας είναι η τιμωρία με οποιαδήποτε μορφή κι αν αυτή παρουσιάζεται. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι οι προσπάθειες να ελεγχθεί η επιθετική συμπεριφορά των παιδιών με σωματικές τιμωρίες ή απειλή χρήσης ωμής βίας (πχ «αν το κάνεις αυτό, θα φάς ξύλο») αυξάνουν αισθητά την επιθετικότητα των παιδιών (Dodge, 1994). Ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα μικρό αγόρι το οποίο χτυπάει την αδερφή του για να πάρει ένα παιχνίδι. Η αδερφή του ανταποδίδει το χτύπημα και αρχίζει ο καυγάς. Η μητέρα τους επεμβαίνει φωνάζοντάς τους να σταματήσουν αλλα εκείνα δεν ακούν. Εξοργισμένη ορμάει και χαστουκίζει τον γιό της ενώ σπρώχνει την κόρη της. Τα παιδιά αποσύρονται σπάζοντας προσωρινά τον κύκλο του καυγά. Η μητέρα βλέποντας ότι η συμπεριφορά της (το χαστούκι και το σπρώξιμο) σταμάτησε τον καυγά των παιδιών, το πιθανότερο είναι να την επαναλάβει. Δεδομένου ότι εκείνη αποτελεί το μοντέλο της επιτυχημένης επιθετικότητας, τα παιδιά της επίσης θα μάθουν να συναλλάσονται με αυτό τον τρόπο. Φαίνεται να είναι ιδιαίτερα οξύμωρο το σχήμα που προκύπτει όταν χρησιμοποιούμε βία για να καταστείλουμε την επιθετικότητα.
Είναι ευρύτερα γνωστό ότι πολλές φορές τα παιδιά γίνονται επιθετικά για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των μεγάλων ακόμη κι αν αυτό είναι για να τα μαλώσουν ή να τα τιμωρήσουν. Ένας τρόπος, λοιπόν, που θα μπορούσαν οι γονείς να χρησιμοποιήσουν για να σταματήσουν την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών τους είναι αυτή να αγνοείται εντελώς και να δίνεται προσοχή μόνο όταν συνεργάζονται αρμονικά. Σύμφωνα με τον Allen et al (1970), ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι να δίνεται όλη η προσοχή στο θύμα της επίθεσης αγνοώντας παντελώς τον επιτιθέμενο. Ο ενήλικας μπορεί να καθησυχάσει το παιδί που δέχτηκε την επίθεση, να το επαινέσει που δεν ανταπόδωσε την ίδια συμπεριφορά παραχωρόντας του ένα παραπάνω δικαίωμα και να του διδάξει πώς να χειρίζεται στο μέλλον τέτοιες καταστάσεις. Με τον επιτιθέμενο δεν θα ασχοληθεί καθόλου και ούτε θα σχολιάσει την συμπεριφορά του. Σ?αυτή την τεχνική ο επιτιθέμενος δεν ανταμείβεται ούτε τραβώντας την προσοχή του ενήλικα ούτε καταφέρνοντας να υποτάξει το θύμα (καθώς αυτό είχε την συμπαράσταση το ενήλικα). Ακόμη δηλώνεται στα υπόλοιπα παιδιά που ίσως ήταν μάρτυρες της επίθεσης ότι οφείλουμε να είμαστε συμπονετικοί απέναντι στα θύματα των άδικων επιθέσεων και να αντιμετωπίζουμε με αδιαφορία αυτούς που φέρονται επιθετικά.
Ένας άλλος τρόπος είναι η χρήση της λογικής. Αν και ακούγεται μάλλον απίθανο να καταφέρει κάποιος να κάνει λογική συζήτηση μ?έναν τετράχρονο που μόλις άρπαξε το παιχνίδι από τον φίλο του, εντούτοις, φαίνεται ότι τέτοιες συζητήσεις μειώνουν την επιθετικότητα ακόμη και σ?αυτή την ηλικία. Είναι χαρακτηριστικό το πείραμα των Zahavi & Asher (1978), όπου κανόνισαν με την δασκάλα ενός νηπιαγωγείου να πάρει παράμερα τα πιο επιθετικά παιδιά ένα-ένα και να κάνει μαζί τους μία ήρεμη και κατανοητή δεκάλεπτη συζήτηση. Στόχος ήταν να τους διδάξει ότι α) η επιθετικότητα δεν λύνει προβλήματα απλά δημιουργεί κακίες και αντιπάθεια β) η επιθετικότητα πληγώνει ένα άλλο πρόσωπο και το κάνει δυστυχισμένο και γ) τα παιδιά μπορούν να παίζουν μαζί ή το ένα μετά το άλλο με το ίδιο παιχνίδι. Η δασκάλα δίδαξε την κάθε έννοια κάνοντας καθοδηγητικές ερωτήσεις και ενθαρρύνοντας τα παιδιά. Μετά απ?αυτές τις συζητήσεις, η επιθετική συμπεριφορά των παιδιών μειώθηκε δραματικά ενώ αυξήθηκε κατά πολύ η θετική τους συμπεριφορά.
Πολύς λόγος έχει γίνει για τα αίτια που προκαλούν την επιθετικότητα κι έχουν κατα καιρούς εκφραστεί πολλές και αντικρουόμενες απόψεις. Σύμφωνα με τη ψυχοβιολογία, η βία και η επιθετικότητα είναι….
μέσα στην ανθρώπινη φύση  είναι έμφυτες και ενστικτώδεις. Ο Freud (1930) μίλησε για το ένστικτο του Θανάτου: την καταστρεπτική δύναμη που χτίζεται μέσα μας και εκτονώνεται με τη βία κατά του άλλου ή κατά του ίδιου του εαυτού. Ο Lorenz (1966) υιοθέτησε τη Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης και την αρχή της επιβίωσης: υποστήριξε πως το ?fighting instinct? είναι εξελικτικό και απαραίτητο για την ανθρώπινη επιβίωση.
Οι θεωρίες που βασίζονται μόνο στο ένστικτο είναι υπερ-απλουστευμένες. Πρόσφατα εξελικτικοί ψυχολόγοι υποστήριξαν πως πολλές ανθρώπινες συμπεριφορές προκαλούνται από ψυχολογικούς μηχανισμούς. Η έρευνα στα δύο φύλα έδειξε πως οι γυναίκες είναι περισσότερο πιθανό σε σχέση με τους άνδρες να χρησιμοποιήσουν λεκτική βία ενώ οι άνδρες είναι περισσότερο πιθανό να κυριαρχούν σωματικά ή να είναι περισσότερο επιθετικοί σωματικά εναντίον άλλων ανδρών.
Στο αντίποδα συναντούμε τις συμπεριφοριστικές προσεγγίσεις οι οποίες υποστηρίζουν πως η επιθετικότητα όπως και κάθε συμπεριφορά μαθαίνεται μέσα από ενισχύσεις. Η θεωρία της κοινωνικής μάθησης του Bandura (1977) υποστηρίζει πως οποιαδήποτε κοινωνική συμπεριφορά μαθαίνεται μέσω:
1) άμεσης εμπειρίας μέσω της οποίας το άτομο άμεσα ανταμοίβεται για τη συμπεριφορά
και
2) έμμεσης εμπειρίας όπου το άτομο μαθαίνει μέσα από την δημιουργία μοντέλων συμπεριφοράς.
Ο G.R.Patterson και οι συνεργάτες του (1976) σε μία έρευνα σε νηπιαγωγείο, οπου παρατήρησαν διεξοδικά την συμπεριφορά των παιδιών, κατέληξαν οτι  περισσότερες απο τα τρία τέταρτα των επιθετικών πράξεων ακολουθούνταν απο θετικές συνέπειες για τον επιτιθέμενο:το θύμα είτε ενέδιδε είτε αποσυρόταν.Αυτοί οι ερευνητές επίσης διαπίστωσαν οτι οι γονείς των επιθετικών παιδιών συχνά ενισχύουν την συμπεριφορά των παιδιών τους είτε γελώντας, είτε δίνοντάς τους περισσότερη προσοχή. Σε μία πιο πρόσφατη έρευνα ο Patterson και οι συνεργάτες του (1989) παρατήρησαν οτι σε πιεστικές οικογενειες η επιθετική συμπεριφορά είναι λειτουργική γιατι δίνει στο παιδί την δυνατότητα να επιζήσει σε τιμωρητικές κοινωνικές συνθήκες.
Οι «σημαντικοί άλλοι» αποτελούν μοντέλα συμπεριφοράς και το άτομο μαθαίνει μέσω της μίμησης αυτών των μοντέλων. Ο Bandura (1973) πραγματοποίησε μια σειρά ερευνών με μικρά παιδιά που έβλεπαν ένα ενήλικα να βιοπραγεί σε μια κούκλα. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως η επιθετική συμπεριφορά μπορεί να μαθευτεί άμεσα αλλά και έμμεσα: αφού μαθευτεί μπορεί να γενικευτεί σε άλλα πλαίσια και χρονικές περιόδους. Πράγματι, η έκθεση των παιδιών σε βίαια τηλεοπτικά προγράμματα βρέθηκε να αυξάνει την επιθετικότητα ειδικά των αγοριών. Πάντως, στο σύνολό τους οι αποδείξεις που αφορούν τις αιτίες της επιθετικότητας μας υποδηλώνουν οτι δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι ως προς την ερμηνεία της παιδικής επιθετικότητας. Είναι σαφέστατα ένας συνδυασμός βιολογικων και περιβαλλοντικών παραγόντων .
Κατα τον Hartup (1974) υπάρχουν δύο μορφές επιθετικότητας. Η συντελεστική επιθετικότητα η οποία διαπράττεται για να επιτευχθεί ενας στόχος….
π.χ χτυπά ένα παιδί για ν?αποκτήσει ένα παιχνίδι και η εχθρική επιθετικότητα οπου το παιδί με την πράξη του στοχεύει να πληγώσει κάποιον είτε για εκδίκηση είτε για εδραίωση της κυριαρχίας του. Η επιθετικότητα αρχίζει μόνον όταν τα παιδιά καταλάβουν οτι μπορούν να είναι η αιτία στεναχώριας κάποιου άλλου και οτι μπορούν με τον τρόπο τους ν?αναγκάσουν τους άλλους να κάνουν ότι θέλουν αυτά.
Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει στην Αγγλία (Dunn, 1988), παιδιά ηλικίας 1 και 2 ετών παρουσιάζουν γρήγορη αύξηση της συντελεστικής επιθετικότητας κυρίως απέναντι στά αδέρφια τους. Καθώς τα παιδιά πλησιάζουν στα δεύτερα τους γενέθλια, το πιθανότερο είναι να κοροιδεύουν παρά να χτυπούν, το οποίο σημαίνει οτι αντιλαμβάνονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του άλλου. Η Dunn μετά απο έρευνα που έκανε με αδέρφια, αναφέρει οτι παιδιά 16 με 18 μηνών ξέρουν ήδη τόσο καλά τι θα εκνευρίσει τον αδερφό τους, ώστε μπορούν να εγκαταλείψουν έναν καυγά και να πάνε να καταστρέψουν ένα απο τα αγαπημένα πράγματα του αδερφού τους.
Πολλές μελέτες για την παιδική επιθετικότητα αναφέρουν οτι τα αγόρια είναι πιο επιθετικά απο τα κορίτσια χωρίς αυτό να σημαίνει οτι τα κορίτσια δεν είναι επιθετικά. Απλώς ο τρόπος που εκφράζουν την επιθετικότητα τους τα δύο φύλλα είναι διαφορετικός. Μία ποιοτική ανάλυση των κοινωνικών συναλλαγών αγοριών και κοριτσιών έδειξε οτι τα αγόρια είναι πιο πιθανό να χτυπούν, να σπρώχνουν, να βρίζουν και να απειλούν οτι θα δείρουν άλλα παιδιά. Ενώ τα κορίτσια είναι πιθανότερο να πληγώσουν την φιλικη διάθεση του άλλου παιδιού ή να το αποκλέισουν απο την ομάδα. Αυτή είναι η λεγόμενη επιθετικότητα σχέσεων ( Crick & Grotpeter, 1995).
Είναι δύσκολος ο ορισμός της επιθετικότητας και κυρίως όταν αφορά στα μικρά παιδιά. Η βασική ιδέα είναι οτι πρόκειται για μία πράξη που διαπράττει ένα άτομο με σκοπό να πληγώσει κάποιον άλλον.
Σύμφωνα με τους Parke & Slaby (1983) για να θεωρηθεί επιθετική μια συμπεριφορά πρέπει να υπάρχει η πρόθεση να κάνει κακό σε κάποιον. Έτσι λοιπόν, ένα βρέφος που βγάζει δόντια και δαγκώνει την θηλη της μαμάς του όταν θηλάζει, την πονάει, αλλα δεν το κάνει με πρόθεση άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί επιθετική η συμπεριφορά του.
Η επιθετικότητα παρουσιάζεται στα παιδιά γύρω στον πρώτο χρόνο της ζωής τους  με διάφορους τρόπους ανάλογα με την ηλικία τους. Ως βρέφη χρησιμοποιούν το κλάμα. Μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής εκδηλώνουν εκρήξεις οργής, κατά τις οποίες η επιθετικότητα στρέφεται κυρίως στον εαυτό τους (κλαίνε έντονα, πηδάνε πάνω κάτω ή χτυπιούνται στο πάτωμα). Αργότερα γύρω στα δύο με τρία τους χρόνια, η επιθετικότητα εκφράζεται κυρίως προς άτομα του περιβάλλοντός τους με βρισιές, χτυπήματα ή απειλές. Τα παιδιά που χαρακτηρίζονται από επιθετικότητα είναι συνήθως ανυπάκουα, αρνητικά, δείχνουν απάθεια και παρουσιάζουν αντιδραστική και προκλητική συμπεριφορά προς τα μέλη της οικογένειας τους, το διδακτικό προσωπικό του σχολείου και γενικά προς τα άτομα που κατέχουν εξουσία.
Πρακτικές συμβουλές για τους γονείς
  • Δεχτείτε ότι η επιθετικότητα του παιδιού είναι μια φυσιολογική αντίδραση ιδιαίτερα όταν αυτό δεν έχει αναπτύξει ακόμη την ομιλία. Σκοπός είναι να μπορέσετε να την κρατήσετε σε κάποια όρια.
  • Να γνωρίζετε ότι όταν το παιδί είναι θυμωμένο είναι ανώφελο να προσπαθείτε να το συνετίσετε. Πρέπει πρώτα να ηρεμήσει.
  • Μιλήστε του ήρεμα και ζητήστε του να απομακρυνθεί από τον χώρο λέγοντάς του ότι δεν είστε υποχρεωμένοι να δεχτείτε ή να ανεχτείτε μια τέτοια συμπεριφορά.
  • Αν δεν απομακρυνθεί μόνο του απομακρύνετέ το εσείς για λίγο από τον χώρο όπου υπάρχουν κι άλλοι ώστε να μην νιώθει ότι τραβάει την προσοχή τους.
  • Μην το τιμωρείτε με το παραμικρό και κυρίως μην χρησιμοποιείτε την σωματική τιμωρία. Θα έχετε τα αντίθετα αποτελέσματα.
  • Να είστε συνεπείς απέναντι σ?αυτά που του απαγορεύετε να κάνει.
  • Αγνοείστε εντελώς την επιθετικότητά του και επαινέστε το μόνο όταν αυτό συνεργάζεται αρμονικά.
  • Παίξτε μαζί του παιχνίδια που δίνουν έμφαση στην συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012


όλα όσα πραγματικά  πρέπει να ξέρω τα έμαθα στο νηπιαγωγείο.............                



  • Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.

    Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
    1. Να μοιράζεσαι τα πάντα.
    2. Να παίζεις τίμια.
    3. Να μη χτυπάς τους άλλους.
    4. Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
    5. Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
    6. Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
    7. Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
    8. Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
    9. Να κοκκινίζεις.
    10. Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
    11. Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να
    ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
    12. Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
    13. Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να
    μένεις μαζί με τους άλλους.
    14.Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ.
    Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικάδεν ξέρει πώς
    και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
    15. Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς. Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ άλλους: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
    Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή...
    Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.

    Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο. Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
    Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με άλλους.
    ROBERT FULGHUM. Εκδόσεις “ΛΥΧΝΟΣ”